Στην άκρη του δρόμου ήταν ένα περιστέρι και ράμφιζε ένα αποτσίγαρο. Ένας κίτρινος σκαραβαίος του ’56 σταμάτησε δέκα μέτρα πιο κάτω. Αυτός βγήκε. Άνοιξε το μπροστινό καπώ, έβγαλε μια μαύρη βαλίτσα. Κοντοστάθηκε στην άκρη του δρόμου. Το περιστέρι αδιαφορούσε για όλα αυτά, το ενδιαφέρον του είχε μετακινηθεί σε μια σχεδόν ψόφια ακρίδα. Αυτός έβγαλε το read more »

Ο Ανάργυρος ήξερε τα πάντα. Κινητή εγκυκλοπαίδεια, μάθαινε συνεχώς. Ιστορία, Χημεία, Πολιτική, αρχαίους συγγραφείς, Κινηματογράφος, δεν τον έπιανες πουθενά. Κι όχι στείρα γνώση, αλλά βαθιά, έτσι ώστε να έχει αναπτύξει μια σπάνια αντίληψη. Χωρίς να γνωρίζει για ένα θέμα, έφτανε με συμπέρασμα εκεί όπου έπρεπε. Κάποιοι του είχαν δώσει το παρατσούκλι “επιστήμων”, κι ας μην read more »

Πριν από χρόνια, την Πρωτοχρονιά, ο Νικήτας είχε ετοιμάσει ένα μεγάλο τραπέζι. Σαλάτες, κρέατα, τυριά, κρασιά, απ’ όλα είχε. Έκανε όλες τις ετοιμασίες, με προσοχή, με μεράκι. Γυαλισμένα πιάτα-ποτήρια-μαχαιροπήρουνα, στολισμένα τα πάντα, τακτοποιημένα, καθαρά και συγυρισμένα. Τα φώτα αναμμένα, μουσική να παίζει. Κι έτσι κάθισε κι έφαγε, μεσημέρι Πρωτοχρονιάς, μόνος του.

Όταν τέλειωσε ο πόλεμος και γύρισε από το μέτωπο, ο Ηρακλής -πατημένα τα σαράντα- άνοιξε ένα μαγαζί, σιδηρικά-χρώματα. Τα απογεύματα έπαιζε “πινόκ” και πρέφα-καπίκι στο καφενείο, γυναίκα δεν είχε. Για τον πόλεμο δεν μιλούσε ποτέ, κι αν πήγαινε η κουβέντα κατά κει ή τον ρωτούσε κανένας, δεν μιλούσε κι άλλαζε γρήγορα το θέμα. «Δεν θέλω read more »

Ο Περικλής ήταν σινεφίλ. Είχε δει πολύ σινεμά, ήξερε τουλάχιστον τρία καντάρια σινεμά και είχε δώσει πολλά λεφτά για εισιτήρια στα σινεμά, για βιντεοταινίες, για ντιβιντι μετά και τελευταία έπαιρνε Blu-Ray. Ο Περικλής επίσης, είχε ένα φίλο, τον Μενέλαο. Ο Μενέλαος ήταν ιδιωτικός υπάλληλος, δούλευε σε ένα γραφειάκι, έπαιρνε τον μισθουλάκο του και ζούσε τη read more »

Η φυλακή ήταν άδεια, γιατί είχε δοθεί Γενική Αμνηστία. Ο διευθυντής, οι φύλακες ήταν όλοι εκεί βέβαια, αφού πληρώνονταν κανονικά και περίμεναν να έρθουν καινούργιοι κρατούμενοι. Ένα κελί παρ’ όλ’ αυτά, είχε μέσα ένα κρατούμενο. Ο Αναστάσης δεν δεχόταν να φύγει με τίποτα, το κελί του ήταν ξεκλείδωτο, οι πόρτες όλες ανοιχτές, αυτός όμως παρά read more »

Ο κύριος Αγησίλαος δεν πήγαινε ποτέ σε κηδείες. Όταν τον ρωτούσαν γιατί, απαντούσε: -Γιατί να πάω στην κηδεία του; Αυτός δεν πρόκειται να έρθει στην δική μου!

Οι άνθρωποι της πολιτείας ήταν ανήσυχοι, γιατί κάτι δεν πήγαινε καλά τελευταία. Η ζωή τους ήταν πιο δύσκολη. Όλο και λιγότερος χρόνος τους έμενε για την ψυχαγωγία τους, οι κανόνες που είχαν θεσπίσει είχαν αρχίσει να χαλαρώνουν και γελούσαν πολύ λιγότερο. Ανάμεσά τους, οι άνθρωποι που σκέφτονταν πιο πολύ, αυτοί που έγραφαν, που μελετούσαν, που read more »

Την επόμενη μέρα της γιορτής της, η Ματίνα καθάριζε το σπίτι της. Μπουκάλια, τσιγάρα, πιάτα, πατώματα, ό,τι λερώνεται συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Καθώς σκούπιζε, βρήκε ένα σκουλαρίκι στο σχέδιο μισής καρδιάς. Δίπλα στον καλόγερο βρήκε ένα πορτοφόλι. Οι καλεσμένοι της ήταν πολλοί, αλλά το πορτοφόλι είχε μέσα ταυτότητα. Έτσι, κράτησε το σκουλαρίκι κι έδωσε read more »