Το τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου θυμήθηκα σήμερα, οι στίχοι του οποίου είναι κάπως έτσι:
Ο Φασισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον, καινούργιο κάτι τάχα να μας φέρει
τί κρύβει μες στα δόντια του το ξέρω καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι
Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν και χάνονται βαθιά στα περασμένα
οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν, μα όχι και το μίσος του για σένα
Ο Φασισμός δεν έρχεται από μέρος που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι
το κουρασμένο βήμα του το ξέρω και την περίσσια νιότη μας την ξέρει.
Μα πάλι θε’ ν’ απλώσει σαν χολέρα, πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου
και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα, αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου
Τον Φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον! Δεν θα πεθάνει μόνος· τσάκισέ τον!
Ωραίο τραγούδι, οι στίχοι ανήκουν στον Φώντα Λάδη, η ερμηνεία στην Μαρία Δημητριάδη και ο δίσκος “Τραγούδια της Λευτεριάς”, αν δεν κάνω λάθος.
Η περίσταση βέβαια που μου θύμισε αυτό το τραγούδι, αντιθέτως, δεν είναι καθόλου όμορφη. Συμμετέχω ενεργά εδώ και 4 χρόνια στο φόρουμ του Ομίλου Ελλήνων Χρηστών Macintosh, όπου και έχω δώσει μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου μου. Όταν ποστάρω κάτι είναι συνήθως για παροχή βοήθειας σε κάποιον που ρωτάει, η κλασική περίπτωση των πόστερς όλων των ανά τον κόσμο φόρουμ. Ενίοτε προκύπτει και κάποιο πολιτικό ζήτημα, όπου και φυσικά δεν το αφήνω ασχολίαστο. Σήμερα όμως ήταν διαφορετική περίπτωση: Διαβάστε και μόνοι σας: http://www.helmug.gr/viewtopic.php?t=4253.
Είναι απίστευτο το πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να παραδώσει τα δικαιώματά του. Αυτή ακριβώς νομίζω ότι είναι η κατάσταση που περιγράφει το τραγούδι. “Καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι”. Πάρε λοιπόν τα εργαλεία για να παρακολουθείς το σπίτι σου, τον υπολογιστή της γκόμενάς σου, τα e-mail των υπαλλήλων σου. Σιγά σιγά θα το θεωρήσεις τόσο αυτονόητο που όταν θα σε παρακολουθούν δεν θα σε ενοχλεί.
Μήπως σε μερικά χρόνια θα αγωνιζόμαστε για το άσυλο; Δεν μιλάω για το πανεπιστημιακό. Για το άσυλο της κατοικίας μιλάω…
Star Trek Greece