Beta Testing the world!

Πέρασε που λες άλλη μια απεργία, 48ωρη, άλλη μια ψήφιση μνημονίου, άλλη μια σειρά κινητοποιήσεων, άλλη μια…

Μα καλά, δεν κουραζόμαστε ποτέ; Πώς μπορούμε ρε παίδες να βγαίνουμε για περιφρούρηση απεργίας από τα ξημερώματα, μέσα στην παγωνιά, να πηγαίνουμε στο συλλαλητήριο το πρωί, το απόγευμα, την άλλη πρωί περιφρούρηση, κόντρα συλλαλητήριο, Κυριακή πρωί κινητοποίηση και απόγευμα ξαναμανά συλλαλητήριο που οργανώθηκε μέσα σε δύο ώρες; Έλα μου ντε, πώς μπορούμε, πώς αντέχουμε. Ξεχαρβαλώθηκαν τα ποδάρια μας τρεις μέρες, οι λαιμοί πάντως φαίνεται να συνηθίζουν και δεν κλείσανε οι φωνές. Το κρύο δεν φτάνει που το τρως στον δρόμο, το τρως και στο σπίτι που δεν έχει θέρμανση, νέτος μαζοχισμός δηλαδή!

Συμπεράσματα κι εκτιμήσεις δεν θα βγάλω. Η εκτίμηση ανήκει σ’ αυτούς που έχουν συνολική εικόνα. Το κύριο όμως, που μπορώ να βγάλω από αυτά που ζήσαμε, όχι μόνο αυτές τις μέρες αλλά και αυτά τα δύο σχεδόν χρόνια, είναι ότι υπάρχει τριγμός. Δεν θα μπορούσε κανείς να διανοηθεί ότι θα παραιτούνταν βουλευτές, υπουργοί, ότι θα γίνονταν μαζικές διαγραφές, ότι και επίσημα θα έχανε την αυτοδυναμία του μέσα στην αστική βουλή κυβερνητικό κόμμα.

Τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε αν δεν υπήρχε η λαϊκή αντίδραση. Αν δεν υπήρχε ΠΑΜΕ θα είχαμε ακόμα ισχυρή Πασοκάρα και θα σφύριζαν αδιάφορα. Αν δεν υπήρχε ΚΚΕ δεν θα είχαν πέσει οι μάσκες με τον Βενιζέλο να λέει ξεδιάντροπα παραληρώντας “Η δημοκρατία θα επιβληθεί”, δεν θα ομολογούσαν όλοι ότι “πρέπει να αποφύγουμε την παράδοση της χώρας στον κομμουνισμό”. Αν δεν ξεπετάγονταν οι λαϊκές επιτροπές δεν θα είχαμε δει ποτέ κυβέρνηση συνεργασίας, τριών κομμάτων, δεν θα είχαμε δυο φασίστες υπουργούς. Κι επειδή δεν θα τσουβαλιάσω όλο τον κόσμο που αγωνίζεται ότι είναι μόνο στο ΠΑΜΕ, αν δεν είχαν κατέβει αυτά τα ποτάμια κόσμου στον δρόμο τον Οκτώβρη δεν θα είχαμε δει διορισμένο πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη.

‘Όχι, πέστε μου δηλαδή, σε ποιο παράλληλο σύμπαν θα είχατε δει εσείς τους αστυνομικούς υπαλλήλους να επικηρύσσουν την τρόικα και να κινητοποιούνται έξω από το Χίλτον. Τραγελαφικό, αλλά αληθινό. Όχι ότι περιμένουμε να κάνουν σαβιέτ βέβαια μέσα στο σώμα, αλλά δείχνει τον αναβρασμό.

Την εικόνα της πληγωμένης τίγρης που επιτίθεται παίζοντας τα όλα για όλα νομίζω την έχουμε στο μυαλό μας. Ζούμε στον καπιταλισμό. Τον καπιταλισμό που αργοπεθαίνει, προσπαθώντας να βγάλει κέρδος συνεχώς, πηγαίνοντας κόντρα στους ίδιους τους οικονομικούς νόμους στους οποίους βασίζεται. Προσπαθεί να βρει λύσεις για το αδιέξοδό του, συμπιέζει τους εργατικούς μισθούς, ακυρώνει εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις, ξεζουμίζει φτάνοντας στην εξαθλίωση τον μόνο που παράγοντα που τον τρέφει: τον εργαζόμενο. Αν μπορούσε να βρει τρόπο να παράγει υπεραξία από νεκρούς, θα μας είχε ήδη όλους πεθαμένους, μην αυταπατάστε.

Κερδίζουμε έδαφος καθημερινά. Βέβαια άλλος απογοητεύεται, άλλος παρασύρεται σε κανάλια συμβιβασμού και “θα τα βολέψουμε”, κάποιος τρίτος δένει μια πέτρα και φουντάρει. Κόσμος όμως σκέφτεται πια διαφορετικά, δεν δείχνει καμιά εμπιστοσύνη, ψάχνει να βρει τρόπο να παλέψει, κάνει την υπέρβαση της οργάνωσης. Ξέραμε κάποτε τις φάτσες μας στις κινητοποιήσεις και τώρα βλέπουμε ανθρώπους που δεν τους είχαμε ξαναδεί ποτέ. Γίνονται παρεμβάσεις μέσα στους χώρους δουλειάς, κινητοποιήσεις που δεν ακούμε ή μαθαίνουμε ποτέ, εκτός αν διαβάζουμε Ριζοσπάστη. Ή τα μαθαίνουμε κι από στόμα σε στόμα την ώρα της συγκέντρωσης. Γι’ αυτό πρέπει να μην είμαστε στο σπίτι μας, να είμαστε έξω, να μιλάμε με κόσμο. Όπως είπε κι η Κανέλλη, ένα φραπέ με τρία καλαμάκια, αφού λεφτά δεν έχουμε. Αλλά να μιλάμε, όχι μόνο με τον εαυτό μας, με τους γύρω μας.

Να θυμόμαστε ότι μ’ αυτή την δύναμη που έχουμε δείξει τώρα, έχουμε προκαλέσει εξελίξεις. Κάπου αποφασιστικά, αλλού αδύναμα, κάπου πιο πέρα μας προλαβαίνουν γεγονότα που δεν τα είχαμε υπολογίσει. Φανταστείτε την προοπτική της μαζικής οργανωμένης πάλης.

Σε τρεις μέρες λοιπόν μας θάψανε. Εμείς θα αναστηθούμε.

Αρχίζουν τα ζόρικα. Καλή μας δύναμη.