Προσπαθώ, εδώ και πολλές ώρες, διακοπτόμενα, να γράψω έστω πέντε γραμμές. Γράφω, σβήνω και τούμπαλιν. Όχι γιατί δεν έχω να πω κάτι, ή γιατί είμαι νευρικός ή οργισμένος ή εκτός εαυτού. Είμαι ψυχραιμότερος από ποτέ. Ακόμα και τη στιγμή που έμαθα για τον θάνατο του συντρόφου, που τα συναισθήματα σε πλημμυρίζουν, βουρκώνεις, κλαις για κάποιον που δεν γνώρισες ποτέ αλλά τον αισθάνεσαι οικογένειά σου. Ακόμα και τη στιγμή που βλέπεις με τα μάτια σου, real time το ΠΑΜΕ στην Αθήνα να δέχεται δολοφονική επίθεση και να εξαπολύει αντεπίθεση. Όπως ψύχραιμος ήμουν προχτές βλέποντας τα οδοφράγματα μερικές εκατοντάδες μέτρα από το σπίτι μου και το ντεμέκ παιχνίδι. Όμως είναι τόσα τα πράγματα που θες να πεις και απλά γεμίζεις γραμμές, κάνοντας κύκλους, ξαναλέγοντας τα ίδια.
Ψυχραιμία και λογική. Διότι δεν μπορεί να επικρατήσει τίποτε άλλο. Τα επιχειρήματα τους τέλειωσαν. Ο δικός τους κόσμος τους γυρνάει την πλάτη και ενισχύει το ΠΑΜΕ. Το μόνο που μπορούν να επιστρατεύσουν πλέον είναι η ωμή βία. Πρώτα με το παρακράτος, όπως και έγινε και χτες. Θα ακολουθήσουν και οι άλλοι μηχανισμοί, όταν πια δεν θα μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο. Κοιτάμε μπροστά και ετοιμαζόμαστε. Για τα πάντα.
Δεν θα γράψω τίποτε άλλο. Θυμάμαι μόνο τον Χαρίλαο. “Οι ζευγάδες φεύγουν, η σπορά μένει”. Κι ο σπόρος που ποτίζεται τόσα χρόνια μόλις έσκασε μύτη από το νοτισμένο με αίμα χώμα. Θα νικήσουμε.
Τώρα ξεκινάνε όλα.
Star Trek Greece