Beta Testing the world!

Rest. Τα ρέστα μου που λέμε, αυτά που απομένουν. Διότι δεν απομένει ιτς τίποτις, παρά μόνον μία κακία, ένα πουφ είναι ο άνθρωπος, μια χαραγματιά στην άμμο και πέρασε το κύμα το ανηλεές και το διέγραψε διά παντός από το Σύμπα. Ρεστ επίσης είναι και η ηρεμία, καθώς υπάρχει πια μόνο η αιώνια γαλήνη, ο μεγάλος και αδιατάρακτος ύπνος. Στην Φυσική Rest είναι η κατάσταση ηρεμίας “σε σχέση με τον παρατηρητή”, διότι μπορεί εσύ να το βλέπεις έτσι ακίνητο, αλλά άμα κι οι δυο τρέχετε με 108 μεγάμετρα την ώρα, τί να το κάνεις, με το που βαρέσεις κόκκο άμμου κάνει μια φωτιά και την λέμε “διάττοντα”.

Μετά το rest οι σύμμαχοι μας οι Αμερικάνοι βάνουν το In Peace. Εννοώντας βεβαίως την επιθυμία τους να αναπαυτεί εν ειρήνη. Λες κι άμα αρχίσουν να σκάνε τίποτα μπόμπες πάνω από την τελευταία του κατοικία ή άμα έρθουν τίποτα τσόγλαν μπόις να παίξουνε τσ’αμάδες θα ενοχληθεί ο μπάρμπας. Τέλος πάντων.

Επειδή όμως έκανα εισαγωγή αποτόμως, να δώσω λίγο την κατευθυντήρια γραμμή του ποστ. Τα ξημερώματα που λέτε ανακοινώθηκε ο θάνατος του Steve Jobs, περισσότερο γνωστός για την ίδρυση της Apple μαζί με τον Steve Wozniak και τον Ronald Wayne. Αυτόν τον τελευταίο ούτε που τον ξέρει η μάνα του, διότι πούλησε το μερίδιο του, δέκα μέρες αργότερα. Άτυχος ο μάγκας και κρίμας. Που λέτε ο Τζομπς ήταν μεγάλο τυπάκι, φρίκουλας (το φρίκινγκ έχει να κάνει με τα τηλεφωνικά δίκτυα, ουσιαστικά βρίσκανε τρόπους για να πραγματοποιούν δωρεάν κλήσεις) κι έτσι. Με τον Wozniak που είναι μυαλό κι όχι κανας τυχαίος φτιάξανε τότε στο γκαράζ τους έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και ξεκίνησαν μια εταιρεία για να τον πουλήσουνε. Κι αυτή η εταιρεία έγινε μεγάλη και τρανή και είναι τώρα η μεγαλύτερη εταιρεία του κόσμου λέει. Κι έζησαν αυτοί καλά και αυτός απεβίωσε.

Αυτό λοιπόν είναι για τους Αμερικανούς μεγάλη καύλα. Όχι ότι πέθανε, σαν κάτι καφρίλες στις φοιτητικές εκλογές για τον τάδε που είναι τάβλα και πωπω … .Το ότι έγινε ένας μεγάλος και πλούσιος αυτοδημιούργητος, γιατί συμβολίζει το αμερικάνικο όνειρο. Ένας τζες με τρύπιο πανταλόνι αλλά με τόσο ισχυρό όραμα που κατακτάει όλο τον κόσμο. Και γιατί όχι λέω εγώ, και μπράβο του και ωραίο το αγόρι. Αμέ. Ρισπέκτ και τα σέβη μας και αποτίουμε φόρους τιμής και μακάρι όλοι μας κάποια μέρα έτσι να γινόμασταν.

Αλλά, όμως, θα το πετάξω το σχόλιο, διότι δεν μπορώ, εδώ μου κάθεται. Ο Jobs, ως μέτοχος της Apple και της Pixar-νυν Disney καθώς υπήρξε συγχώνευσις- έχει, με συγχωρείτε, είχε 8 δις ντόλαρς. 8 χιλιάδες εκατομμύρια. 8 χιλιάδες χιλιάδων χιλιάδων πράσινα δολλαριάκια. Και λες, μα τί στο διάλο όραμα είχε που να αποκτήσει περιουσία όση το ΑΕΠ της Μάλτας; Αν δεν είχε προσλάβει εργαζόμενους και δουλεύαν μόνοι τους, δύο μυαλά και τέσσερα χέρια, θα μπορούσε ποτέ να γίνει αυτό που βλέπουμε σήμερα; Αν δεν γινόταν η γιγάντωση, με την σύμπραξη του τραπεζικού κεφαλαίου με δάνεια, με την επέκταση εκτός συνόρων, με την κατασκευή στο φτηνό εργατικό δυναμικό της Κίνας, με τους χαμηλούς μισθούς των υπαλλήλων, θα γινόταν η μεγαλύτερη εταιρεία; Όσο μεγαλύτερα τα κέρδη, τόσο μεγαλύτερη η υπεραξία. Τόσο περισσότερη η εκμετάλλευσις. Διότι τα Mac με τόσο αλουμίνιο, μιλάμε για πολύ μέταλλο, άρα και μεγαλύτερη εκ-μετάλλευση.

Ναι, είχε όραμα. Σύμφωνοι, διότι όταν παίρνεις μια σχεδόν χρεοκοπημένη εταιρεία και την κάνεις νούμερο ένα, ξέρεις τί κάνεις. Αλλά δεν έκανε μόνος του ό,τι έκανε. Το καταπληκτικό είναι ότι ως αμοιβή για την θέση του διευθυντή της Apple, ο ετήσιος μισθός του ήταν 1 δολάριο. Το οποίον σημαίνει ότι, τυπικά, αυτό που του έφερε τα λεφτά του ήταν το κεφάλαιο του, το μετοχικό του μερίδιο. Αυτό δηλαδή που θα μπορούσε να κάνει ο οποιοσδήποτε, αγοράζοντας απλά ένα μάτσο μετοχές και βλέποντας την αξία τους να ανεβαίνει, λόγω της εργασίας των άλλων. Το απόγειο της καπιταλιστικής παραγωγής, καμία συμμετοχή του κεφαλαιούχου στην παραγωγική διαδικασία. Βάζεις λεφτά, παίρνεις λεφτά. Και δούλευε εσύ να παίρνουν αυτοί.

Τέλος σχολίου.

Τέλος πάντων, θα τον θυμόμαστε γιατί ήταν αλάνι, μάγκας και οραματιστής. Και τυχερός. Κι αγύριστο κεφάλι. Τόσο ξεροκέφαλος ο Τζομπς, που τον απέλυσε από την Apple, την εταιρεία που αυτός ίδρυσε, ο Σκάλι, ο άνθρωπος που ο Jobs προσέλαβε για να την διευθύνει, το 1985. Και έφτιαξε άλλη εταιρεία, που την αγόρασε η Apple το 1997 και τον κάνανε πάλι διευθυντή και τότε πια τους άλλαξε τα φώτα.

Κυρίως, θα τον θυμόμαστε γιατί έχουμε Mac εδώ και δεκαεφτά χρόνια. Και συνέβαλε με τον δικό του τρόπο στην διαμόρφωση της δικής μας προσωπικότητας. Rest λοιπόν. Άντε, και In Peace. Κομμάτια να γίνει.

R.I.P.