Beta Testing the world!

Όταν τέλειωσε ο πόλεμος και γύρισε από το μέτωπο, ο Ηρακλής -πατημένα τα σαράντα- άνοιξε ένα μαγαζί, σιδηρικά-χρώματα. Τα απογεύματα έπαιζε “πινόκ” και πρέφα-καπίκι στο καφενείο, γυναίκα δεν είχε. Για τον πόλεμο δεν μιλούσε ποτέ, κι αν πήγαινε η κουβέντα κατά κει ή τον ρωτούσε κανένας, δεν μιλούσε κι άλλαζε γρήγορα το θέμα. «Δεν θέλω να μιλάω γι’ αυτά», έλεγε ξερά, όταν τον ζόριζαν να τους πει καμιά ιστορία.

Τα χρόνια πέρασαν και κάτι συγγενείς από την επαρχία του ζήτησαν να φιλοξενήσει έναν ανιψιό του, που ερχόταν στην πόλη να σπουδάσει. Δεν του άρεσε η ιδέα, αλλά τί να γίνει, δέχτηκε στην αρχή. Ήρθε ο Παυσανίας, εγκαταστάθηκε, όλα καλά. Ούτε που βλεπόντουσαν καλά καλά, ο ένας το μαγαζί, ο άλλος τα μαθήματά του.

Μια μέρα ο Παυσανίας ανέβηκε στο πατάρι. Είχε βάλει εκεί ο Ηρακλής κάτι πράγματα του Παυσανία, μαζί με τις βαλίτσες του. Κάτι γυάλισε στο σκοτάδι και είδε το ντουφέκι. “Δεν ήξερα ότι κυνηγάς θείε Ηρακλή”, του είπε το βράδυ όταν γύρισε από το καφενείο.

-Εγώ ήπια το ουζάκι, εσύ μέθυσες; Δεν κυνηγάω βρε, τί λες;

-Και το ντουφέκι στο πατάρι τί είναι;

-Α, αυτό λες. Λοιπόν, να ξέρεις… …ο πόλεμος δεν τέλειωσε τότε.