Δεν είναι δα και τίποτα σπουδαίο. Όπως και να το δεις, είναι απλώς η αέναη κίνηση του Χρόνου, έξω από μας και τις σκέψεις μας, τις έγνοιες μας, τα μεγάλα και τα μικρά μας. Κι εμείς ορίζουμε αυθαίρετα μια επανάληψη, μια περιοδική κίνηση, μια τριγωνομετρική συνάρτηση.
Δεν είναι δα και τίποτα σπουδαίο. Ένας μήνας, τριάντα μέρες, εφτακόσιες είκοσι οχτώ ώρες -δεν είναι λάθος η αριθμητική πράξη, αγαπητέ-, και κυριολεκτικά ασύλληπτοι χρόνοι Πλανκ.
Είκοσι οχτώ, εφτά επί τέσσερα, δεκατέσσερα επί δυο. Κι οι φθίνουσες τριγωνομετρικές συναρτήσεις που βρήκαν επιτέλους το συντονισμό. Και ξέρεις, τώρα μόλις σκέφτομαι πως μάλλον η κυματοσυνάρτηση που προκύπτει αντιστοιχεί σε σολιτόνιο.
Κι όλα αυτά είναι ασήμαντα. Γιατί δεν έχουμε καταλήξει ακόμη αν τα μαθηματικά είναι δημιούργημα της ανθρώπινης νόησης ή αν όντως υπάρχουν στον Κόσμο. Γιατί μπορεί να γελάνε μετά από τετρακόσια χρόνια όταν θα διαβάζουν στην Αρχαιοφυσική τους για τα κουάρκ και τα γλουόνια και τις Μαύρες Τρύπες. Γιατί κανένα ποίημα δεν ξέρω που να τα έχει όλα μέσα του, όλα αυτά που συμβαίνουν. Γιατί θέλω πολλά τραγούδια για να τα περιγράψω. Και γιατί όλα αυτά δεν ερμηνεύουν το ανεξήγητο, το μεταφυσικό, τις συμπτώσεις.
Γιατί στα μάτια σου υπάρχουν όλα τα χρώματα κι αυτό είναι ανεπίτρεπτο με αυτά που ξέρουμε. Γιατί στη φωνή σου η μουσική αποκτάει το πραγματικό της νόημα και πώς μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Γιατί χίλια οχτακόσια χιλιόμετρα απόστασης πώς επιτρέπουν αυτόν τον κβαντικό εναγκαλισμό μεγάλης κλίμακας;
Γιατί έχω ερωτήσεις που επιτέλους βρίσκουν απάντηση.
Γιατί σκέφτομαι ότι δεν υπήρξε κάτι πιο πριν. Υπάρχει το τώρα. Και το μετά. Γεννήθηκα πριν ένα μήνα κι είμαστε συνομήλικοι, τριάντα ημερών και φτιάξαμε τον κόσμο τότε κι ακόμα τον φτιάχνουμε, μέρα τη μέρα.
Και τελικά η απάντηση στη ζωή, στο Σύμπαν και στα πάντα δεν είναι άλλη από το ένα. Κι όλα τα πολύπλοκα και μυστηριώδη και όλοι οι αριθμοί καταλήγουν στη μονάδα.
Αυτό το ένα που κλείνει μέσα του το άπειρο.
Το άπειρο στον Χώρο και στο Χρόνο.
Star Trek Greece