Χίλια οχτακόσια χιλιόμετρα |

Αυτή η πόλη έχει πολλές όψεις. Σύγχρονη, μεταλλική και γυάλινη, αστραφτερή και καθαρή. Αλλά και παλιά, πέτρινη και σκούρη. Γκρίζα. Δεν έχει μία προσωπικότητα. Έχει όσες προσωπικότητες της έχουν δώσει οι άνθρωποί της.

Αυτή η πόλη δεν έχει παρά ελάχιστους ανθρώπους δικούς της. Δανείζεται από άλλες πόλεις, από άλλες χώρες, από άλλες ηπείρους. Έχει όσους ανθρώπους της έχουν δώσει οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Μυρμηγκοφωλιές αμέτρητες, γειτονιά τη γειτονιά. Στα ίδια μονοπάτια κάθε μέρα για να φέρουν ένα ακόμα σπόρο στη φωλιά. Μυρμήγκια. Και κρυμμένη η βασίλισσα κάπου, να τρώει και να γεννάει.

Αυτή την πόλη την απεχθάνομαι. Εκεί παίρνονται αποφάσεις για εκατομμύρια ανθρώπων, αποφασίζουν για πολέμους, ξεκληρίζουν λαούς, καταστρέφουν για χάρη του χρήματος. Αυτή η πόλη διαφθείρει και αποκτηνώνει. Αυτή η πόλη είναι άδικη. Δεν μου αρέσει τούτη η πόλη σου λέω.

Οι άνθρωποι της πόλης τούτης πίνουν μπύρες, κοιμούνται, φοράνε ζακέτα το καλοκαίρι και κρατάνε μια ομπρέλα για τη βροχή που μπορεί να έρθει απροσδόκητα. Η πόλη αυτή έχει άντρες που την κατουράνε. Έχει βρώμικους σταθμούς τρένων κι ένα τεράστιο αεροδρόμιο που με κουράζει μέχρι να βγω έξω. Έχει βρώμικο ποτάμι, σκληρό νερό γεμάτο άλατα και δεν έχει θάλασσα, ούτε σεισμούς. Οι οδηγοί σταματάνε στις διαβάσεις των πεζών. Μιλάνε δυο γλώσσες που δεν τις καταλαβαίνω. Δεν μου αρέσει αυτή η πόλη, ξέρεις ότι μ’ αρέσει να χειρίζομαι καλά τη γλώσσα κι εδώ νιώθω έξω από τα νερά μου, ούτε να συνεννοηθώ για ένα πακέτο τσιγάρα δεν μπορώ, που λέει ο λόγος.

Σ’ αυτή την πόλη ζεις πολλά χρόνια. Περπατάς στις λεωφόρους της, στα στενά δρομάκια της, παίρνεις το τραμ και το μετρό. Ψωνίζεις στα σουπερμάρκετ της και τα καταστήματα πολύχρωμων ρούχων, μιλάς με τους ανθρώπους της, δικούς της ή τους δανεικούς, αναπνέεις τον αέρα της.

Σ’ αυτή την πόλη ζεις εσύ. Αυτή η πόλη σε φιλοξενεί, ξέρεις τις ομορφιές της. Έχει κι ομορφιές, ναι, τα μικρά μαγαζιά με τα παράξενα κοκταίηλ, τα άλλα που θυμίζουν καφενεία. Τις κρυφές γωνιές στα πάρκα, τη θέα από τις ταράτσες και τις σοφίτες. Τους όμορφους ανθρώπους, που κοιτάνε μέσα από την ομίχλη και βλέπουν μόνο ήλιο. Την ησυχία των δρόμων, που μπορείς να σταματήσεις για να σταματήσει κι ο χρόνος για λίγο.

Σ’ αυτή την πόλη ζεις εσύ.