Στο δρόμο για το σπίτι σου. Ξαφνικά στην ησυχία της άδειας πόλης του τριημέρου ακούς πίσω σου ένα γυναικείο τραγούδισμα. Γνωστό από παλιά το τραγούδι.
Ελμπέρτο Κόμπος, Παναμέζε αδερφέ μου
ίσως ποτέ να μην ακούσω τη φωνή σου
ωστόσο ασίγαστη θε να ‘ναι σα τη γη σου
αν κρίνω απ’ τα μηνύματα του ανέμου…
Φλεβάρης 1848. Στίχοι Άλκης Αλκαίος, μουσική Θάνος Μικρούτσικος. Σπάνιο τραγούδι.
Σταματάς και περιμένεις. Πλησιάζει και τη ρωτάς, δειλά μήπως και τρομάξει από την ερώτηση ενός αγνώστου μέσα στη νύχτα.
-Πώς το ξέρεις αυτό;
-Εγώ πώς το ξέρω; Το τραγουδούσα από παλιά. Το τραγούδησα τώρα πριν λίγο στην ΕΡΤ-3.
-Κι εμείς το ‘χουμε παίξει μερικές φορές παλιά.
Μιλάτε για λίγο. Φτάνετε μετά από μερικά μέτρα μπροστά στα σπίτια σας. Σύμπτωση, διπλανές οικοδομές. Συστήνεστε και χωρίζετε, όπως γνωριστήκατε.
Πόσο απλά γίνονται τα πράγματα με λίγη μουσική. Πόσο απλό πράγμα είναι η γνωριμία, η επικοινωνία. Πόσα κοινά έχουμε άραγε με ανθρώπους που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ, γιατί η καθημερινότητα μας βομβαρδίζει με φόβους και μας κρατάει σε απόσταση;
Κι όλα αυτά με ένα απλό τραγούδι που ακούστηκε μέσα στην ησυχία της νύχτας.
Star Trek Greece