Γενέθλια κι αγόρασα σκοινί
τον κόμπο μου τον έχω φτιάξει πρόχειρα
παραληρώντας πάνω στο σκαμνί
στον τελευταίο ρόλο του αυτόχειρα.
Έγινα λοιπόν τριάντα και τριών ετών, προ μερικών ημερών. Προστέθηκε άλλος ένας χρόνος αθροιστικά πάνω σε ένα κορμί που γερνάει και σε ένα μυαλό που χάνεται, αργά και σταθερά.
Ένας χρόνος που συνέβησαν όλα, από το μικρό μέχρι το πιο μεγάλο, από τα πιο μεγάλα άλματα μέχρι τις πιο μεγάλες υποχωρήσεις. Και στο τέλος στάσιμος. Όχι σταθερός, μην μπερδεύεσαι. Η σταθερότητα απαιτεί να τρέχεις. Έμεινα πίσω.
Ένα έτος που έκλεισαν υποθέσεις, άνοιξαν νέες. Πρόσωπα που έφυγαν, που ήρθαν. Ένας εαυτός που χάθηκε, ξαναβρέθηκε και χάθηκε πάλι, για να καταλήξει να χτίζεται από την αρχή.
Κι ίσως είναι παράταιρο αυτό το ποστ μέσα στον χαρακτήρα του μπλογκ. Αλλά πάλι, οφείλει να έχει τη δική του θέση εδώ.
Κι ίσως είναι καιρός πια να εκφράζομαι χωρίς να ανησυχώ για την εικόνα μου. Χωρίς να «πρέπει» να είμαι όλα αυτά που θέλω να δείχνω. Ούτως ή άλλως είμαι. Αλλά είμαι κι άνθρωπος και πρέπει να το παραδεχτώ επιτέλους.
Τα λέμε. Ίσως πιο συχνά τώρα. Ή ξανά σ’ ένα χρόνο. Ποιος ξέρει, άλλωστε τα μελλούμενα…
Star Trek Greece