Beta Testing the world!

Διαβάζοντας το ποστάρισμα του yiok-yiok στο Redfly Planet, σχετικά με τα Υποσυνείδητα μηνύματα στις διαφημίσεις,
διαπιστώνω μία ταύτιση στο γεγονός της κατάργησης της τηλεόρασης, κάτι που θα ήθελα να μοιραστώ και με σένα, αναγνωσταρά μου, διότι έτσι μου αρέσει.

NSLog();

Το οποίον, το τελεβίζιο σταμάτησε να υπάρχει στη ζωή του macgiorgosgr από την Άνοιξη του 2011. Κόπηκε δηλαδή ακόμα κι αυτό το μισάωρο πριν να φύγω για τη δουλιά και ο λόγος ύπαρξής της περιορίστηκε στην θέαση τηλεοπτικών σειρών και ταινιών, μέσω υπολογιστή. Διότι είμαστε και πιξελοτζάνκια και τηλεόραση που δεν έχει επικοινωνία με ηλεκτρονικό υπολογιστή είναι άχρηστο αντικείμενο. Και οι καινούργιες τηλεοράσεις, οι φλατ που λέμε, δεν μπορούν να πάρουν κι ένα σεμεδάκι επάνω, να μπει ένα γούστο βρε αδερφέ, να μυρίσει αυτό το “ελληνικό σπίτι του ’80”. Να μην είναι άχρηστο εντελώς δηλαδή, να έχει και μια αισθητική χρησιμότητα. Κι αφού είχε εξαλειφθεί η ανάγκη διατήρησής της, εξορίστηκε της οικίας από το καλοκαίρι. Ναι ρε, δεν έχω τηλεόραση, τί ζόρι τραβάς;

Λοιπόν, μια ηρεμία που λέτε, ένα καταπληχτικό πράμα. Ούτε Πρετεντέρηδες, ούτε Καμπουράκηδες, ούτε τρομοκρατική πίεση για δόσεις, χρεοκοπίες, μνημόνια, συντάξεις, άχρηστες πληροφορίες για λάιφ-στάιλ-σελέμπριτις, τίποτα. Όχι ότι βγήκαμε εκτός πραγματικότητας. Ας είναι καλά το Διαδίκτυο ή Ίντερνετ ή Ιντερνέτ και τα αστικά e-ΜΜΕ που φροντίζουν γι’ αυτό. Ο Ριζοσπάστης έχει και ηλεκτρονική έκδοση, την βολεύουμε κι από κει. Για μια περίοδο δεν ήξερα ούτε τα σλόγκαν των διαφημίσεων και αν αναφερόταν κάτι στην παρέα ρωτούσα σαν τον εξωγήινο. “Τηλεόραση δεν βλέπεις;” -“Δεν έχω τηλεόραση.”. …Κερνελ πάνικ και η συζήτηση σταματάει εδώ.

Το λεπό, αντί για τηλεοπτικά πάνελ που γινόταν το κεφάλι νταβούλ’ -που λέγαμε και στη Μυτιλήνη- βλέπω TED, μικρές παρουσιάσεις-διαλέξεις των 10-20 λεπτών. Όχι ότι αξίζει το κάθε δευτερόλεπτο, αλλά ανοίγει το μυαλό ρε παιδάκι μου, βλέπεις άλλα πράγματα, παρακολουθείς μια ροή σκέψης, αποκτάς αντίληψη. Αντί για τούρκικα σήριαλ βλέπω sci-fi σειρές, ταινίες που ψάχνω, τέτοια. Καλά, από ταινίες είμαι αμόρφωτος, το ομολογώ. Αλλά το είπε κι ο Κύριος Αγησίλαος στις Ιστορίες του παλιότερα, άμα η ταινία είναι μάπα, πώς να την αλλάξεις;

NSMutableSting* TelevisionSignal = [[NSMutableString alloc] init];

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο τηλεοπτικό σήμα, δεν μπορείς να το αλλάξεις. Δέχεσαι συνεχώς, με καταιγιστικό ρυθμό, -εδώ μιλάω κυρίως για τα δελτία ειδήσεων και του στυλ “Ανατροπή” εκπομπές- πολλές φορές χωρίς να προλαβαίνεις να τα επεξεργαστείς, μια ακολουθία από εικόνες, μηνύματα, έννοιες, ορολογίες. Ακολουθείς έναν ειρμό σκέψης που άλλες φορές είναι αληθής, άλλες φορές είναι ευδιάκριτα λάθος, άλλες φορές περιέχει λογικό σφάλμα ή βασίζεται σε λάθος στοιχεία. Το τεράστιο πρόβλημα είναι ότι ελλείψει χρόνου τείνουν να θεωρηθούν σωστά. Ελλείψει αντεπιχειρήματος, δεν υπάρχει η αμφιβολία που θα τροφοδοτήσει την κριτική σκέψη. Η συνεχής επανάληψη εδραιώνει την συγκεκριμένη θέση, ακολουθώντας τη γνωστή γκαιμπελίστικη πρακτική.

Δηλαδή, θες-δεν θες, θα σου εντυπωθεί το συγκεκριμένο. Κι άντε, έχεις μάθει σε μια διαδικασία, να βαθαίνεις στα λεγόμενα, να εντοπίζεις το λάθος. Αν η κούραση έχει ρίξει τις νοητικές άμυνες, τί γίνεται, μετατρέπεσαι σε χάπατο; Κι αν έχεις μπει για τα καλά στην πρακτική “το είπαν στην τηλεόραση”, πώς γίνεται να το ανατρέψεις αυτό που λαμβάνεις;

NSGarbageCollector *collector = [NSGarbageCollector defaultCollector];
[collector collectIfNeeded];

Και η λάθος εξαγωγή συμπερασμάτων βέβαια, μεγάλο πρόβλημα. Βλέπεις ας πούμε μια είδηση, ότι λέει σε έρευνα βρέθηκε ότι αυτοί που τρώνε πρωινό είναι λιγότερο χοντροί από αυτούς που δεν τρώνε, οπότε βγαίνει μεγαλειωδώς το συμπέρασμα ότι η βρώση πρωινού γεύματος βοηθάει στην πρόληψη της παχυσαρκίας. Ορίστε; Από πού κι ως πού ρε μάστορα, ένα ξερό στατιστικό στοιχείο βγάζει κάποιο συμπέρασμα, που τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει ούτε καν στην έρευνα αυτή καθ’εαυτή. Έγινε σύνδεση γενικότερης διατροφής/διατροφικών συνηθειών με την παχυσαρκία; Έγινε σύνδεση με τα οικονομικά-κοινωνικά δεδομένα; Διότι, ας πούμε ότι δεν τρως πρωινό γιατί δεν μπορείς λόγω χρημάτων και ταυτόχρονα έχεις πήξει στο φθηνό πλην όμως παχυντικό μακαρόνι με μια φρατζόλα ψωμί, ή λόγω χρόνου/συνήθειας δεν γουστάρεις να ασχολείσαι με το φαγητό σου και έχεις χτίσει με χρυσά πλακάκια τα ντελίβερυ της γειτονιάς. Α, κάτι δεν πάει καλά τώρα ε; Κι αν βρίσκετε υπερβολικό το παράδειγμα, έτσι ακριβώς συμβαίνει, όχι μόνο στην ελληνική “δημοσιογραφική” πραγματικότητα, αλλά και παγκόσμια.

Γράφει κι ο yiok-yiok για ψυχική υγεία. Μεγάλη κουβέντα, μέσα στον καπιταλισμό νομίζω ότι 100% ψυχικά υγιείς δεν μπορούμε να είμαστε. Θα βγει κάποιο σύνδρομο, η συνεχής πίεση θα προκαλέσει κάποια υποχώρηση. Δηλαδή πώς αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες αυτόν τον καιρό, γίναν όλοι Εμο ξαφνικά; Αλλά, από τον καιρό που έκλεισε η τιβί, σίγουρα η ηρεμία έχει αυξηθεί. Ξέρεις τί γίνεται; Ο άνθρωπος νιώθει ολοκληρωμένος όταν κάνει πράγματα. Και μεγιστάνας να είσαι και να έχεις κοντέινερ με λεφτά, πάλι θα πρέπει να ασχοληθείς με κάτι. Οι σκατομηχανές άλλωστε είναι πολύ μπανάλ, μανδάμ, βρίσκετε;

Συνήθως, όταν διαβάζω μια είδηση, την διασταυρώνω από κάπου αλλού. Αν πρόκειται για κάτι εξαιρετικά σημαντικό, διαβάζω για να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα. Το αν θα είναι το σωστό φυσικά κάποιες φορές είναι αμφισβητήσιμο αλλά τουλάχιστον κατέληξα εκεί. Την άποψη που θα εκφράσω μετά, την έχω κάνει κτήμα μου, ξέρω γιατί θα μιλήσω και γιατί βλέπω τα πράγματα έτσι κι όχι αλλιώς. Προσωπικά, η διαδικασία αυτή της αναζήτησης με ηρεμεί. Ίσως να έχω χάσει περισσότερο χρόνο σε σχέση με ένα πεντάλεπτο τηλεοπτικού χρόνου. Ε και; Δεν είναι δημιουργία φυσικά, αλλά είναι στον αντίποδα της παθητικής τηλεθέασης.

[TelevisionSignal release];

Κλείστε την Τιβιδα, ξεκινήστε την αναζήτηση, διαβάστε κανα άρθρο στη wikipedia στο φινάλε. Διαβάστε και συζητήστε αυτά που διαβάσατε. Αμάσητη τροφή δεν πρέπει να τρώμε άλλο. Ε μα, πώς να το κάνουμε, αν θέλουμε να πάρουμε την εξουσία, θα πρέπει να ξέρουμε τί μας γίνεται. Αλλιώς θα χάσουμε τη μπάλα πριν το ημίχρονο, θα μας ρίξουν δυο γκολάκια, θα βάλουμε αυτογκολ και θα χάσουμε και πέναλτι.

Αυτά για σήμερα. Τέλος.

int main()
{
return 0;
}