Στους πέντε ανέμοι |

Δώστης κλώτσο να γυρίσει δηλαδίς, παραμύθι να αρχινίσει. Περί της ανέμης ο λόγος, όπου είναι δεμένη πάνω της η κόκκινη κλωστή. Κι ας είναι ο τίτλος ανορθόγραφος, άλλωστε αυτά τα λογοπαίγνια αρέσκουν πολύ εις τον κόσμο και σε εμένα προσωπικώς. Μπας περιπτώς.

Κόκκινη κλωστή. Διότι ο φετιχισμός του κόκκινου είναι δεδομένος. Μα όλοι με το κόκκινο ρε παιδί μου. Ακόμα κι ο Μάνος, τότενες, ντε και καλά να βάλει το κόκκινο στον φιλελεύθερο ταύρο του. Και καταντάει λίγο φαρμαζωίτικο “κόκκινο-καλό, *-κακό”. Το αστεράκι είναι wildcard, μπαλαντέρ, βάζετε ό,τι γουστάρετε. Στο Star Trek, για την πρώτη σειρά μιλάω, οπότε οφείλω να κολλήσω και το “TOS” (The Original Series), οι λεγόμενοι “red shirts” ήταν αυτοί οι οποίοι ανήκανε στις ομάδες του Μηχανικού (Engineering) και της Ασφάλειας (Security). Αυτοί λοιπόν ήταν οι πρώτοι που πεθαίνανε. Λογικό, καθόσον οι μπροστάρηδες θα πάνε πρώτοι, αυτοί που κάθονται στα σπίτια τους τί να πάθουν; Το πολύ πολύ να γίνει κανας σεισμός να τους πλακώσει -μόνο ένας σεισμός μας σώζει που λέει κι ο Νικόλας Άσιμος- ή να τους κόψει η ΔΕΗ το ρεύμα επειδή δεν πληρώσανε το χαράτσι.

Ανεμομαζώματα-διαολοσκορπίσματα λέει ο πάνσοφος λαός. Τα πήρε και τα σήκωσε και μήδε που τα ξανάδε κανένας. Ένα φου κάνει και χαθήκαν όλα.

Χωρίς τον αέρα δεν ζεις, καλά να λέμε δηλαδή που δεν μας τον φορολογήσανε -δάγκωσ’ τη γλώσσα σου Χριστιανέ μου -δεν είμαι χριστιανό μαντάμ.

Ο αήρ, το πυρ, η γαία και το ύδωρ αποτελούσαν τα τέσσερα στοιχεία της φύσεως κατά τον Εμπεδοκλή. Κι ο Αριστοτέλης τα πήρε αυτά και τα απογείωσε μέσω της μεταφυσικής του, τους έδωσε ιδιότητες, έκανε ολόκληρο σύστημα. Είναι καταπληκτικό πού μπορεί να οδηγήσει το μυαλό χωρίς την παρατήρηση, το πείραμα και την εξαγωγή συμπερασμάτων από αυτά. Γι’ αυτό ρε μάγκα χρειάζεται όχι μόνο η θεωρία, αλλά κι η πράξη και η διαλεκτική τους σύνθεση. Όχι μόνο λόγια του αέρα.

Ο άνεμος είναι καλός και κακός. Ούριος, στην ουρά δηλαδή, να σου φυσάει τον κώλο, και πας πρίμα. Διαφορετικά μένεις στο λιμάνι και περιμένεις πότε θα αποφασίσει να αλλάξει. Έσφαζες και μια θυγατέρα σου, έτσι γιατί σου λέει το ιερατείο. Έχουμε ξεφύγει ευτυχώς από αυτά τα βάρβαρα ήθη, τώρα δεν μας τα λέει το ιερατείο, μας τα λένε οι “αγορές”. Κάποια στιγμή βέβαια το βρήκανε το κολπο και πλέανε κόντρα στον άνεμο, τζάμπα πήγε το κοριτσάκι η Ιφιγένεια και κρίμα μεγάλο γιατί ήτανε και μπάνικο κι ήξερε να κάνει και ωραίο μουσακά.

Τον αέρα πάντως, μπορείς να τον πουλήσεις. Σε μια εκδοχή μάλιστα τον βάζεις στο γουδί και τον χτυπάς, οπότε γίνεται κοπανιστός. Διότι ο άλλος έχει μαγαζί, επαγγελματική στέγη και την πουλάει, αλλά δεν γίνεται να του την αγοράσεις έτσι, πρέπει να σου δώσει και τον αέρα της. Τί είναι ο άερας της επιχείρησης με ρωτάς; Τίποτα. Αέρας. Οι δύτες από την άλλη τον παίρνουν εμφιαλωμένο και υπό πίεση. Κι οι ασθενείς επίσης.

Από την άλλη βέβαια, αν φυσάει και ανάψει φωτιά, καληνύχτα. Φουντώνει, εξαπλώνεται, τρέχει, τροφοδοτείται, καθώς χωρίς αέρα η φωτιά δεν ζει και όπως θα θυμάστε ασφαλώς, η καύση είναι χημική αντίδραση με το οξυγόνο. Το οποίο οξυγόνο είναι ζωογόνο μεν, τοξικό σε καθαρή μορφή δε, γι’ αυτό και ο αέρας έχει 78% άζωτο, διότι αλλιώς ζήτω που καήκαμε.

Υπάρχουν μέρη στον κόσμο που δεν φυσεί ιτς τίποτις. Κι άλλα που τα μαστιγώνει ο άνεμος αλύπητα. Είναι κι ένα βιβλίο, Ανεμοδαρμένα ύψη, ωραίο είναι, δεν το έχω διαβάσει. Και στο φινάλε μάλλον έτσι θα καταλήξουμε όλοι, από ένα πάθος, όπως στο βιβλίο. Το πάθος για τη λευτεριά και άλλα εικονογραφημένα.

Όποιος έχει ταξιδέψει με ATR-42 μέσα σε καταιγίδα, καταλαβαίνει την δύναμη του ανέμου. Τόσοι τόνοι μέταλλο, νοματαίοι, φορτίο κι όμως το σκάφος καρυδότσουφλο. Κι όπως μας λένε και οι πιλότοι και οι μετεωρολόγοι, “κενά αέρος” δεν υπάρχουν, αντιθέτως πρόκειται περί ανοδικών και καθοδικών ισχυρών ρευμάτων ανέμου. Η φύση απεχθάνεται το κενό άλλωστε και αυτό ισχύει ακόμα και για το διαγαλαξιακό διάστημα.

Και παίζει και το Ανεμολόγιο με τον ξεπουλημένο τον Νταλάρα να μας θυμίζει ότι μας την φέρανε, κάτι δεν κάναμε καλά. Το ανεμολόγιο όμως αυτό κάνει, διορθώνει την απόκλιση της μαγνητικής πυξίδας από τον πραγματικό Βορρά. Θα τα διορθώσουμε τα λάθη και τις αποκλίσεις. Τον χάρτη τον έχουμε, που να πάρει, το πηδάλιο πρέπει να πάρουμε! Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό, γράφει ο Καββαδίας. Παλιά το έγραψε αυτό, τότε που ακόμα υπήρχαν μαρκόνηδες στη λαμαρίνα και δεν είχαμε τα τζιπιες και την αυτόματη εκπομπή στίγματος σε σος. Κι αυτό τον συγκίνησε τον άνθρωπο -μεταξύ άλλων- και το έκανε ποίημα, οι διακόσοι της Καισαριανής, που μπήκαν στο χώμα, κι ας είχε τον φόβο εκείνος ότι θα τον πάρει το κύμα κάποια στιγμή και θα καταλήξει στο βυθό. Κι ο Άλκης Αλκαίος ακούει τον άνεμο στον Φλεβάρη 1848 και μας λέει ότι είναι σίγουρα ασίγαστη η φωνή του Ελμπέρτο Κόμπος από τον Παναμά. Κι όταν περνάει από τα σύρματα, σφυρίζουν, γι’ αυτό οι Ινδιάνοι λέγανε τον τηλέγραφο Σύρμα που Τραγουδάει.

Φύσα Βαρδάρη μου που λέει κι η Γλυκερία. Όχι ότι αν δεν το πει θα σταματήσει να φυσάει. Ο άνεμος παράγεται λόγω της διαφοράς θερμοκρασίας η οποία με τη σειρά της προκαλεί διαφορά πιέσεως και αυτή η διαφορά μεταξύ δυο περιοχών προκαλεί αντίστοιχη κίνηση αερίων μαζών. Για να είναι όλη η Γη ομόθερμη είναι αδύνατον, οπότε προφανώς ο άνεμος θα είναι νύχι-κρέας με την ατμόσφαιρα.

Σκορπάνε λοιπόν όλοι στους πέντε ανέμους. Κι όχι τίποτα, αλλά στο τέλος θα μείνουμε μονάχοι μας και θα λέμε πού πήγαν όλοι. Είμαστε πολλοί, αλλά είμαστε σκόρπιοι.