Όταν έχει απεργία, θυμάμαι μια ταινία, την οποία ξαναείδα προχτές. Ο τίτλος είναι “Θανάση, σφίξε κι άλλο το ζωνάρι”. Σκηνοθεσία Θεόδωρου Μαραγκού και πρωταγωνιστεί ο Θανάσης Βέγγος. Θέμα διπολικό, η αντιμετώπιση της καπιταλιστικής ασυδοσίας και η οργάνωση της ταξικής πάλης. Μικρά διδάγματα για τον ρόλο της πολιτικής εξουσίας (ο υπουργός σε ρόλο μάγειρα στο σπίτι του Ξεζουμίδη), την αδιέξοδη προσπάθεια να περιοριστεί η υπερσυσσώρευση κερδών και να εφαρμοστεί σωστό φορολογικό σύστημα (ο Μαγγάνας που προσπαθεί να πιάσει τον Ξεζουμίδη και την τελευταία στιγμή τον μεταθέτουν) όπως και για τον ρόλο των ταξικών και εργοδοτικών συνδικάτων και την μόνη προοπτική της ταξικής πάλης με κύριο όπλο την απεργία.
Ντάξει, δεν λέω, χρήσιμες ταινίες. Αλλά αυτός ο Μαραγκός κομματάκι άγαρμπος ρε παιδί μου. Διότι από τη μια στα δίνει φόρα παρτίδα, από την άλλη κάνει κάτι ντεμέκ συμβολισμούς και από την τρίτη σου δημιουργεί ερωτηματικά. Τί έγινε τελικά με τα παιδιά του ζεύγους; Η μάνα στην απεργία τόσες μέρες και ούτε που τα είδε, ο πατέρας απεργία πείνας και ούτε που πάτησαν το ποδάρι τους σύζυγος και τέκνα. Σαν την άλλη ταινία του δηλαδίς, “Μάθε παιδί μου γράμματα” που καλά τα λέει πάλι γενικώς, αλλά αυτή σαν τα κρύα τα νερά τί ήθελε με τον παλιόγερο και στο τέλος πετάει ένα “πες την αλήθεια ρε” και μετά Φιν και καλά περάσαμε, πάμε τώρα από του Σωτήρη να φάμε κανα κιοφτεδάκι γιατί στην κοιλιά παίζουν βιολοντσέλα. Τίποτα δεν καταλάβατε, ξέρω, αλλά φταίει το γεγονός ότι δεν πιάνετε τα νοήματα. Λίγοι τα πιάνουν τα νοήματα, Αρτέμη!
Μπας περιπτώς, για αλλού ξεκίνησα αλλά έκανα κι ένα ντετούρ. Καλώς. Έχει λεπόν μέσα στην ταινία μια σκηνή, όπου αφού ο Μαγγάνας έχει κάνει (νομίζω) εφτά μέρες απεργία πείνας, τον λυγίζει η ρημάδα και φεύγει βουρ για το πατσατζίδικο. Κάθεται, έρχεται ο πατσάς (ντουζλαμάς είναι, αλλά ο μάστορας πριν φτιάχνει ψιλοκομμένο) περιποιημένος, σκορδοστούμπι, μπούκοβο και πάει να βάλει την κουταλιά στο στόμα και… αλτ! Αντίχριστε, τί κάνεις!
Αυτό σκέφτομαι. Στο ποστ της απεργίας του Φλεβάρη είχα γράψει “είναι ζήτημα αξιοπρέπειας”. Τώρα πια είναι θέμα επιβίωσης.
Εγώ Αρτέμη μαζί σου είμαι. Για τους άλλους δεν ξέρω.
Όπως μήνυσε κι ο Γεώργιος Καραΐσκος ή Καραΐσκάκης:
…άμα ζήσουμε, θα σας γαμήσουμε.
Άμα πεθάνουμε, θα μας κλάσετε τον πούτσο.
Αύριο, δεν τελειώνει η 48ωρη ούτε κορυφώνεται, όπως λένε τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια. Αύριο ξεκινάνε τα πάντα. Το θέμα είναι να τα πάμε εκεί που πρέπει.
Star Trek Greece