Beta Testing the world!

Διότι όταν δεν έχεις έμπνευση για ποστ, ή ανάρτηση επί το ελληνικόν, στηρίζεσαι στους άλλους. Ανήρτησε το λοιπό ο συν-μπλογκερ AlexD, -τον οποίο παρατηρώ ότι δεν έχω στο μπλογκρολ μου και θα το διορθώσω σε ολίγα δευτερόλεπτα από τώρα, άρα εσείς αναγνώστες μου θα το δείτε αμέσως-, ανήρτησε λοιπόν ένα αρθρο περί των υπολογιστικών-δικτυακών σύγνεφων. Το οποίον, εγώ θα πιάσω την άκρη και θα προσπαθήσω να το πάω λίγο παρακάτω, μέχρι την γωνία δηλαδίς, στην ΕΒΓΑ απέναντι. Εκεί ξαναρωτήστε.

Καταρχήν, το αυθεντικό κείμενο είναι εδώ: Δημόσιο δωρεάν cloud computing για όλους. Καλά τα λέει, αλλά πετάει μια κουβέντα βαριά στη μέση του κειμένου και με πίκρανε πολύ, δι’ αυτό και θα πραγματοποιήσω παράκαμψη. Διότι λέει χωρίς εσένα πληχτρολόγιο δεν λειτουργεί, εργάτη μπορείς χωρίς διαχειριστή. Ε, όχι και μπορείς, τί μπορείς; Πώς μπορείς; Διότι ο System Administrator είναι εκείνος που φροντίζει για την καλή λειτουργία του συστήματος γενικότερα. Διότι το κουμπιούτερ στην οικία σου, που δεν έχει διαχειριστή και του έχεις βγάλει τα μάτια, κάποια στιγμή θα πάει για φούντο -λέγε με φορμάτ- αφού δεν υπάρχει κανείς για να το συντηρήσει, να το προσέξει και να το αγαπήσει με φροντίδα και προδερμ. Ενώ τα κουμπιούτερ που τα δια-χειρίζονται οι Διαχειριστές Συστημάτων, αυτοί οι σύγχρονοι λαϊκοί ήρωες, οι σούπερμεν της ψηφιακής εποχής, οι ηγέτες ενός σύγχρονου σταχανοφικοπιξελοκινήματος, τα κουμπιούτερ αυτά εργάζονται συνεχώς και χουρχουρίζουν στις αγκάλες των racks που τα φιλοξενούν. Προβλήματα φυσικά και βγάζουν, γι’ αυτό και ο SA (System Administrator) βρίσκεται εκεί για να τα βλέπει, πριν από μας, για μας. Το τελευταίο μου ποστ (πριν από αυτό, διότι τώρα αυτό είναι το τελευταίο και κάποια στιγμή μελλοντικά θα παύσει να είναι διότι την θέση του θα την καταλάβει κάποιο άλλο αριστούργημα) ήταν αφιερωμένο στους SA και εξέφραζε την ευγνωμοσύνη του προς αυτούς. Άλλωστε, εργαζόμενοι είναι (είμαστε) κι αυτοί (εμείς), νομίζω; Και δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε άλλο εκτός από τα UTP μας.
Πέρα από την πλάκα, οι διαχειριστές συστημάτων αποτελούν θέσεις-κλειδιά. Προκειμένου να συντονιστούν όλοι οι επιμέρους τομείς της κοινωνικής παραγωγής απαιτείται η επικοινωνία τους. Όσο ποιοτικότερη και αποδοτικότερη αυτή, τόσο ποιοτικότερη και αποδοτικότερη η χρήση των μέσων παραγωγής. Πριν από αυτό βέβαια έρχονται οι αναλυτές, οι προγραμματιστές και φυσικά οι χρήστες που θα τροφοδοτήσουν με δεδομένα. Αλλά, αν η db απαιτεί 200Mqueries/min και ο RAID controller κάνει νερά, ποιος θα κάνει την αλλαγή, ο Μπάμπης που γράφει εκατομμύρια γραμμές κώδικα μεν, αλλά μπερδεύεται μεταξύ NAS και SAN; Ε, ντροπή και αίσχος δηλαδίς. Για να μην πούμε ότι πρέπει να αποτελούν άτομα εμπιστοσύνης. Διότι η γουγουτηςκετουκε μπορεί να κάνει το σφάλμα και να στείλει το PDF με όλο το πλάνο της επανάστασης με e-mail στις οργανώσεις, ξερό, χωρίς κρυπτογράφηση, στεγανογραφία ή δενξέρωγωτίάλλο. Που σιγά μην γίνει έτσι, αλλά χάριν παραδείγματος, λέμε τώρα. Αν ο μαγκίτης ο SysAdminίτης έχει το συνήθειο να χτενίζει τον mail server και φύγει σούμπιτο το εν λόγω αρχείο στο αντίπαλο στρατόπεδο, τότε τί έγινε; Μπας περιπτώς, οι διαχειριστές είναι καλά παιδιά. Τα κακά είναι στη φυλακή. Και μετά τη φυλακή τα παίρνει το ΦουΜπουΆι και τα βαφτίζει καλά και όλα ντάξει. Τον Διαχειριστή πρέπει πάντα να τον έχεις φίλο. Διαβάστε και λίγο BOFH (Bastard Operator From Hell) και θα καταλάβετε. Ή έστω δείτε ολίγον τί από IT Crowd. Παμ’ παρακάτω τώρα.

Στο ζουμί λοιπόν, στο Σύννεφο. Πρώτον, το Cloud δεν υπάρχει. Αυτό που λένε όλοι κλάουντ δεν υπάρχει. Εκτός κι αν είναι ο Κόνορ Μακλάουντ, ο επονομαζόμενος Χαϊλάντερ, ο οποίος πάλι δεν υπάρχει και σας την έφερα. Το Cloud δεν είναι τίποτε άλλο από το Internet. Το οποίον Ιντερνετ είναι απλά ένα σύνολο από διάφορα υπολογιστικά συστήματα που συνδέονται μέσω ενός τεράστιου αφηρημένου δικτύου. Αλλά, επειδή ο πολύς κόσμος το Internet το έκανε πια καραμέλα, έπρεπε να βρεθεί μια καινούργια λέξη. Θα με πεις, άνθρωποι “της πληροφορικής”, με “πολυετή εμπειρία στα φορμάτ” και δεν κατανοούν τί είναι το cloud, θα το καταλάβουν οι άλλοι, οι αμύητοι;
Τα παλιά τα χρόνια λοιπόν, άνοιγες ένα WordPerfect ή ένα MacWrite, έγραφες ένα κείμενο, το αποθήκευες σε δισκέτα 5.25″ (πέντε και εν τέταρτο ιντσών) και το είχες εσύ. Άντε, το έδινες και σε κανα φίλο σου. Ή στον εκδότη σου. Ή στον προϊστάμενο και πάει λέγοντας. Η επικοινωνία μεταξύ των υπολογιστών δεν υπήρχε στα οικιακά PC, γι’ αυτό και λέγονταν έτσι, δηλαδή Personal Computers, Προσωπικοί Υπολογιστές. Υπήρχαν φυσικά στις μεγάλες εταιρείες κάτι θηρία, υπολογιστές-βουνά με κάτι τεράστιες μπομπίνες στις οποίες αποθηκεύονταν όλα. Εκεί πάνω ακουμπούσαν τα “τερματικά”, τα οποία είχαν πρόσβαση σ’ αυτά τα “κεντρικά” αποθηκευτικά συστήματα και όλα αυτά μαζί αποτελούσαν το δίκτυο της εταιρείας. Ντάξει, είναι εξαιρετικά απλουστευμένο το παράδειγμα, αλλά ένεκα η εκλαΐκευσις λόγω της μόρφωσις της μαζός… Κάπου πιο μετά αρχίσανε κάτι πανεπιστήμια να δικτυώνουν μεταξύ τους τους υπολογιστές τους, μέσω του τηλεφωνικού δικτύου. Κι ύστερα άρχισε το e-mail, το File Sharing, το Web, το chat και κάτι τέτοια. Το cloud λοιπόν υπήρχε από τότε. Διότι για να πάρεις εσύ το e-mail σου, δεν χρειάζεται να έχεις τον υπολογιστή σου ανοιχτό 24/7 (διαβάζεται 24 ώρες τη μέρα, 7 μέρες τη βδομάδα). Αυτήν την δουλιά την κάνει ο server και εσύ απλά συνδέεσαι πάνω του όταν θες να διαβάσεις τα e-mail σου. Πού βρίσκονται λοιπόν τα e-mail σου όλο αυτό το διάστημα; Στον server, όχι στον υπολογιστή σου. Βρίσκεται κάπου πιο αφηρημένα, στο Internet.

Γιατί τώρα το είπανε σύννεφο; Γιατί αρχίζει αυτή η αφηρημένη έννοια να επεκτείνεται παντού. Ας πούμε ότι έχω ένα εξελόφυλλο που κρατάω στοιχειώδη οικονομικά του σπιτιού. Το έχω στον υπολογιστή μου, στο σπίτι μου. Αν θελήσω να δω πόσο πλήρωσα ΔΕΗ την τελευταία φορά, γιατί έτσι ρε παιδί μου, το συζητούσα με το Θρασύβουλα στο καφενείο και μου έκανε το μάγκα ότι πληρώνει πιο πολλά, λύση δεν υπάρχει. Αν όμως το έχω στο Google Docs, λ.χ., τότε απλά ανοίγω έναν οποιονδήποτε υπολογιστή (όχι μόνο, μπορώ να ανοίξω κινητό, tablet, PDA, ψυγείο ή νεροπίστολο) που συνδέεται στο ίντερνετ (ή στο ιντερνΈτ για τους μεγαλύτερους σε ηλικία) και το βλέπω από παντού. Ρε δεν πα να ‘μαι και στον ISS σε τροχιά, άπαξ κι έχεις σύνδεση με το ρημάδι μπορείς να δεις τα πάντα. Ε, αυτή την εξέλιξη, όπου ακόμα και τα προσωπικά μας αρχεία βρίσκονται στο αφηρημένο Internet, την ονομάσανε cloud.

Και πού είναι όλα αυτά; Σε ποιον ανήκουν; Ποιος καρπώνεται την υπεραξία στο φινάλε; Διότι μέσα στους όρους των, γράφει κάτι όμορφα ότι τα περιεχόμενα πιθανόν να υπόκεινται σε σκανάρισμα με σκοπό την αποτελεσματικότερη παροχή διαφημίσεων, ή ότι απαγορεύεται η φύλαξη παράνομου υλικού κτλ. Σε ένα πρόσφατο σκάνδαλο με έναν από τους ηγέτες της διαδικτυακής αποθήκευσης, το Dropbox, αποκαλύφθηκε ότι η εταιρεία ήταν σε θέση να διαβάσει τα δεδομένα των χρηστών της, παρά το γεγονός ότι διαφημιζόταν το αντίθετο, διότι ήταν κρυπτογραφημένα λέει και τρίχες κατσαρές. Οπότε αν οι αγνές και άγιες εταιρείες πραγματοποιούν αυτά τα ανήθικα, φαντάσου τί κάνουν οι κυβερνητικοί οργανισμοί. Αλλά θα με πεις, και πάλι την εξουσία την έχουν οι εταιρείες, το Κεφάλαιο (μα πάλι αυτή η ξύλινη γλώσσα, αμάν ρε παιδί μου!). Οπότε ντάξει, πάλι αυτούς κατηγοράμε και τα πράματα είναι στη θέση τους.

Το θέμα είναι ότι αναγκαστικά το πράγμα θα πάει εκεί. Δηλαδή κάποια στιγμή ίσως να καταργηθούν στην πράξη τα προσωπικά αποθηκευτικά μέσα και να βρίσκονται όλα δικτυακά. Η Apple (άλλη μια φορά) άνοιξε τον δρόμο ας πούμε, με το να προσφέρει ολόκληρη εγκατάσταση λειτουργικού συστήματος μέσω διαδικτύου. Ποιος ο λόγος λοιπόν να έχω κάτι “στον δίσκο μου”; Η ιδιωτικότητα θα με πεις, και σάμπως να έχεις και δίκιο. Εφόσον όμως η εξέλιξη υπαγορεύει ότι θα πάνε εκεί τα πράγματα, πώς μπορεί να αλλάξει αυτό, πώς μπορεί να προστατευτεί η ιδιωτικότητα; Στην “δευτέρα παρουσία” του σοσιαλισμού, ναι. Γιατί, είχες την εντύπωση ότι θα το πάμε αλλού, αφού με ξέρεις ρε αναγνώστη μου!

Και μην πεταχτεί κανείς και πει κανείς για Open Source κι αηδίες. Και το Ubuntu One έχει cloud services. Τί σημαίνει, ότι επειδή είναι ανοικτού κώδικα είναι και καλό; Εταιρεία είναι η Canonical και όχι μικρή, με έσοδα τριάντα μύρια ντόλαρς… Είπαμε, καπιταλισμός είναι και ελίσσεται. Και σωστά μεν πετάει το τσιτάτο ο AlexD, μεταφορά των λεγομένων του Rocean, ότι στον σοσιαλισμό θα έχουμε Mac OS X, ενώ στον κομμουνισμό open source. Πλην όμως, ξεχνάμε ότι ακόμα και τα εργαλεία που έχουμε τώρα, αυτή τη στιγμή, είναι -ως παραγωγή- κοινωνικοποιήμενα. Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος που να φτιάχνει μόνος του πράγματα. Είναι ομάδες, μεγάλες, μικρές, εξειδικευμένες στο αντικείμενό τους κτλ.. Δεν είναι “κακό” το Mac OS X επειδή το “βγάζει η Apple, μεγαθήριο, κακια εταιρεία, μπλα μπλα”, όπως ακούω συχνά. Η “Apple” δεν βγάζει κάτι, από μόνη της. Οι εργαζόμενοι της είναι αυτοί που παράγουν. Το ζήτημα είναι ποιος εξυπηρετείται από αυτήν την παραγωγή, με βάση ποιανού τα συμφέροντα γίνεται, ποιος ωφελείται οικονομικά, τα γνωστά δηλαδή ζητήματα. Διότι μπορεί η παραγωγή να είναι κοινωνικοποιημένη -αν και βιώνουμε φάση καταστροφής και όχι ανάπτυξης-, αλλά δεν είναι και το όφελος της κοινωνίας. Αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει. Στο φινάλε είναι ζήτημα εξουσίας. Ρε λες να έβλεπε τόσο μπροστά ο Μαγιακόφσκι και αυτό να εννοούσε με το “σύννεφο με παντελόνια”; Μπα, δεν το νομίζω. Απλά έκανε ωραία σύνδεση, γι’ αυτό το έβαλα.

Μπας περιπτώς. Πολλά τα είπαμε και κουράσαμε. Άμα έκατσες μέχρι εδώ, είσαι και μεγάλος μάγκας να ‘ούμ’. Πάμε για ξεκούραση τώρα. Εγώ μια φορά τα είπα. Κι ό,τι διαφωνίες έχετε, εδώ από κάτω έχει comment. Να πάμε και λίγο παρακάτω την κουβέντα.