Ο Περικλής ήταν σινεφίλ. Είχε δει πολύ σινεμά, ήξερε τουλάχιστον τρία καντάρια σινεμά και είχε δώσει πολλά λεφτά για εισιτήρια στα σινεμά, για βιντεοταινίες, για ντιβιντι μετά και τελευταία έπαιρνε Blu-Ray.
Ο Περικλής επίσης, είχε ένα φίλο, τον Μενέλαο. Ο Μενέλαος ήταν ιδιωτικός υπάλληλος, δούλευε σε ένα γραφειάκι, έπαιρνε τον μισθουλάκο του και ζούσε τη ζωούλα του, ήσυχα πράγματα. Από σινεμά δεν ήξερε μήτε δράμι.
Μια μέρα λοιπόν, εκεί που εξηγούσε ο Περικλής στον Μενέλαο την καινούργια ταινία που είδε, ένα αριστούργημα καλλιτεχνικό, με άρτια φωτογραφία, άψογη αισθητική, μουσική που υποστήριζε το συναίσθημα και την λογική της ταινίας, τις υποβλητικές ερμηνείες και τα μεγάλα πλάνα, πετάξε την ατάκα:
Α ρε Μενέλαε, γιατί να μην είναι η ζωή μας σινεμά, ε;
Ο Μενέλαος δεν το σκέφτηκε καν, του απάντησε αμέσως:
-Ρε Περικλή ξέρεις γιατί δεν μ’ αρέσουν οι ταινίες;
-Γιατί ρε Μενέλαε; Αφού είναι το ιδεατό, το ονειρικό, αυτό που δεν μπορεί να γίνει! Η φαντασία! Είναι δημιουργία, είναι έκφραση, είναι…
-Περικλή, άσε τί είναι. Ας πούμε ότι ζεις την ζωή σου και κάτι δεν σ’ αρέσει. Κάτι μικρό, ο περιπτεράς, η ομάδα σου, ή κάτι μεγάλο, η δουλιά σου, το αφεντικό σου, η γκόμενα, οι τιμές, το κυκλοφοριακό, ή πιο μεγάλο, οι πόλεμοι, οι αρρώστιες, η πείνα. Μπορείς να κάνεις κάτι για να το αλλάξεις, κάτι μικρό ή μεγάλο.
Αν η ταινία δεν είναι καλή, τί μπορείς να κάνεις για να την αλλάξεις;
Star Trek Greece