Beta Testing the world!

Μου ήρθε ένα e-mail λοιπόν, από έναν γνωστό μου νεοδημοκράτη, που μιλούσε για τις νέες θέσεις εργασίας στην συμφωνική ορχήστρα, την φιλαρμονική και το σύνολο παραδοσιακής μουσικής του Δήμου Θεσσαλονίκης και μας καλούσε να το προωθήσουμε. Η δημαρχάρα μας, ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, απεφάσισε να προσλάβει μουσικάρες στα μουσικά σύνολα της ενδόξου πόλεώς μας, προκειμένου να προάγει τον πολιτισμό και να γουστάρουμε όλοι με την μουσική που θα ηχεί στα αυτιά μας σε καθημερινή βάση. Βάσις, φρουρά, εξηκονταρχία Πρεβέζης, την Κυριακή θα ακούσουμε την μπάντα, ο λαός θέλει άρτον και θεάματα, η μουσική εξημερώνει τα ήθη, αν δεις άνθρωπο που τραγουδάει πλησίασε-οι κακοί άνθρωποι δεν τραγουδούν- και άλλα τέτοια θυμόσοφα.

Οι μουσικοί λοιπόν θα προσληφθούν μετά από αδιάβλητες εξετάσεις στα όργανά τους (στα όργανά μου μια χαρά χωράει να γραφτείτε). Απαραίτητο προσόν να έχουν πιτυχίο στο όργανό τους (να πιστοποιούν ότι ξέρουν να το παίζουν). Αν δεν έχουν πτυχίον ή δίπλωμα, απαραίτητο προσόν είναι η βεβαίωση του αρχιμουσικού της Ορχήστρας και όσοι μιλάνε για ρουσφέτια είναι κακοπροαίρετοι, αήθεις και μυρίζει η ανάσα τους.

Οι μουσικάρες λοιπόν θα υπογράψουν σύμβαση έργου. Μερικούς τόνους μουσική θα πρέπει να παράξουν, καθώς έχει μεγάλες ανάγκες η κοινωνία μας και πρέπει να ρίξουμε πολύ δουλιά για να πάμε μπροστά αυτόν τον ρημαδιασμένο τόπο. Τα Ιησούγεννα και η “Γιορτή των Αγγέλων” έρχεται και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε πάλι τους ήρωες της ελληνικής μουσικής σκηνής και δισκογραφίας, όπως ο Μιχάλης Χατζηπαπάρας, ο Σάκης Κουβάς με τις μακαρονάδες του, ο Αντώνης Ρεμετός και άλλες χαρισματικές φυσιογνωμίες του πολιτισμού μας. Πώς λοιπόν θα πλαισιώσουν τους καλλιτέχνες -με του Που κεφαλαίο- αυτούς τα μουσικά σύνολα της Θεσσαλονίκης, πώς θα τους κάνουν σωστό support;

Σύμβαση έργου λοιπόν, για τόσες συναυλίες, ας πούμε. Κι αν κάνουν και καμιά πρόβα παραπάνω, ε, κάτσε ρε φίλε, η Τέχνη με το Μου Κεφαλαίο (ο τόνος στο “αί”, απαίσιο μαρξιστόμουτρο) θέλει θυσίες! Κι αν μέσα στο δωδεκάμηνο της σύμβασης δεν κάνουν τις τόσες συναυλίες, δεν θα πληρωθούν, διότι δεν παρήγαγαν αυτό που έπρεπε! Και μην περιμένουν να πληρωθούν ενδιάμεσα, διότι πρώτα πρέπει να ολοκληρώσουν, να ολοκληρώσουν επαναλαμβάνω, την καλλιτεχνική τους παραγωγή και αφού βεβαιωθούμε ότι είναι άρτια, να τους δώσουμε την αμοιβή τους. Άμα δεν ολοκληρώσεις, δουλειά δεν έκανες, μόν’ τζάμπα ίδρωσες. Σαν το σεξ ένα πράγμα.

Σύμβαση έργου είπαμε, ποιος είναι αυτός ο ΙΚΑς και μου τον κρατάς κι όλο λες “μη σε νοιάζει Ζήκο, θ’ αρρωστήσεις”; Νέα παιδιά είστε μωρέ, δεν παθαίνετε τίποτα! Διότι σαν την υγεία μας δεν υπάρχει, το να θέλετε ασφάλιση είναι σαν να λέτε ότι θέλετε να αρρωστήσετε, τρελοί είστε ωρέ; Άλλωστε, η ασθένεια σημαίνει ότι θα χάσετε τις πρόβες σας και η σύμβαση έργου πάει κατά διαόλου!

Κόψτε κι ένα μπλοκάκι να μην κλέβετε την εφορία.

Αμ πώς!

Κι όποιος λέει ότι αυτά είναι ανεπίτρεπτα, να θυμίσουμε -όπως και στους stageήδες- ότι ΑΥΤΟΙ το ΕΠΕΛΕΞΑΝ και πήγαν εκεί! ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΤΟ ΕΠΙΒΑΛΛΑΜΕ!

Ας σοβαρευτώ και λίγο, ε αναγνωσταρά μου; Καλώς. Παρά το γεγονός ότι οι μουσικοί των συνόλων του Δήμου Αθηναίων έχουν καταφέρει δικαστική απόφαση που επιβεβαιώνει ότι είναι σύμβαση εξαρτημένης εργασίας κι όχι σύμβαση έργου, το ίδιο βιολί (πήχτρα στα λογοπαίγνια σήμερις) συνεχίζεται, με τις συμβάσεις έργου να δίνουν και να παίρνουν παντού. Οι ορχήστρες της ΕΡΤ, η ΚΟΘ, η ΚΟΑ,στη Λυρική Σκηνή παντού αυτό το καθεστώς ισχύει, οι Δήμοι θα ξεφεύγανε όπου είναι συνολική κατεύθυνση η εργασία σε αυτούς με συμβάσεις έργου; Για να θυμηθούμε και τα δικά μας, σε κάθε όπερα, είτε του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, είτε της Όπερας Θεσσαλονίκης, οι χορωδοί δουλεύουν με μισθούς ξεφτίλας και ανασφάλιστοι. Πού είναι ο πολιτισμός ρε μάστορα;

Υπάρχει όμως κι η ελιτίστικη συμπεριφορά. Όταν λες σε κάποιον νεοφερμένο μουσικό για συνδικαλισμό, για οργάνωση σωματείου, για εκμετάλλευση και άλλα τέτοια, σου λέει ότι λες αηδίες, ότι “είμαστε καλλιτέχνες” κι αυτά δεν μας αγγίζουν, ότι δεν χωράει ο συνδικαλισμός στην τέχνη. Κι άντε να του δώσεις να καταλάβει ότι η παραγωγή καλλιτεχνικού έργου είναι εργασία, όπως και κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, ότι αυτή η συναυλία που παίζει τζάμπα αποφέρει σε κάποιον κέρδος, ότι το ένσημο είναι υποχρέωση κι όχι απλά δικαίωμα.

Άντε μωρέ μουσικοί, ξυπνάτε! Εργαζόμενοι της τέχνης είστε κι εσείς!