Beta Testing the world!

Είναι πάρα πολύ εύκολο τελικά, να διοχετευθεί η οργή σε ασφαλή κανάλια. Έχει γεμίσει ο κόσμος με σελίδες “που αντιδρούν”, που “έχουν βαρεθεί το σύστημα”. Κοντά σε όλα αυτά και τα λεγόμενα petitions, συλλογές υπογραφών, online.

Δεν είναι κακό πράγμα η συλλογή υπογραφών και ούτε κατακρίνω αυτόν τον τρόπο διαμαρτυρίας. Άλλωστε είτε το Κόμμα, είτε οι συνδικαλιστικές παρατάξεις που πρόσκεινται σ’ αυτό, το εφαρμόζουν συχνά πυκνά. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Όταν πας στον άλλον face 2 face και του λες “θα υπογράψετε για την πολική αρκούδα που της κλέβουν τα ψάρια οι αήθεις ψαράδες”, κάνεις μια κουβέντα, ακούς την άποψη του άλλου, επιχειρηματολογείς και μεταφέρεις την εμπειρία σου, τέλος πάντων γίνεται μια ζύμωση.

Παρένθεση. “Ζύμωση” είναι λέξη ξύλινης γλώσσας και δεν πρέπει να χρησιμοποιείται. Ναι, κούνια που σας κούναγε. Κλείνει η παρένθεση.

Στο man to man, man to woman και λοιπούς συνδυασμούς λοιπόν, μπορείς να καταλήξεις και σε μια πρόταση, να βάλεις ξεκάθαρα το ότι χρειάζεται αλλαγή συστήματος, να μιλήσεις για αλλαγή συσχετισμών, πρόταση εξουσίας. Πράγματα τα οποία μπορεί να τα γράφει το χαρτί των υπογραφών σου, αλλά μπορεί και όχι.

Για να ξαναγυρίσω στο θέμα, γιατί το πλατιάζω, αγαπητέ μου και αφιερωμένε μου αναγνώστη (έπρεπε να βάλω την προσφώνηση στην αρχή, αλλά κι εδώ καλά είναι, βρίσκεις;). Κάηκε η Ελλάδα το 2007. Γιατί να βγούμε στους δρόμοι; Ρίξε ένα petition. Στον καναπέ σου, στην καρέκλα σου, στη στάση του λεωφορείου (γιατί έχουμε και 3G internet να πούμε, είμαστε εξελιγμένοι τεχνολογικά, άλα τιςςςς) και τραβάς και μια αντίδραση κατά του συστήματος και της άδεικις κενονοίας). Και να κατέληγε πουθενά, πάει στα κομμάτια. Ρίχνεις μια τζίφρα ηλεκτρονικιά και έχει και μια παραγραφούλα «να τους καταδικάσουμε με την ψήφο μας» φερ’ ειπίν. Να βάλει και μια προοπτική τέλος πάντων, ότι δεν φτάνει αυτό το petition, ότι υπάρχει και συνέχεια.

Έρχονται σε πλήρη συμφωνία με τη νοοτροπία “επανάσταση του καναπέ”. Ανάψτε/σβήστε τα φώτα, να τα δει ο δορυφόρος και να μετρήσουμε πόσοι θέλουν καλύτερο περιβάλλον, κρεμάστε λευκή σημαία στο μπαλκόνι για τον πόλεμο, βγείτε με τα ποδήλατα γυμνοί, υπογράψτε και στείλτε λεφτά στην ξεπουλημένη Greenpeace, και πάει λέγοντας. Το καθήκον σας το κάνατε και μέχρι εκεί πρέπει να σκέφτεστε ότι μπορείτε να κάνετε κάτι γι’ αυτά που σας ενοχλούν. Στις εκλογές, αποχή ή άκυρο ή σαλάμι. Ό,τι δεν ενοχλεί την εξουσία.

Ο τρόπος ο δικός μου τουλάχιστον σε τέτοιες περιπτώσεις e-mail αλυσίδων είναι ο εξής: Απάντηση σε όλους, είτε τους ξέρω είτε όχι, όπου επιχειρηματολογώ γιατί η προσέγγιση του θέματος είναι λάθος και φυσικά κάνω και την αντιπρόταση. Σωστό ή λάθος, δεν ξέρω, δεν έχω και πολλές απαντήσεις είναι η αλήθεια. Εσύ τί λες;