Σιγά σιγά ξαναπροσαρμόζομαι στην πολιτική ζωή, βρισκόμενος σε άδεια απολύσεως. Η μέρα λοιπόν ξεκινάει για άλλους με καφέ, τηλεόραση και εφημερίδα, για μένα ξεκινάει με e-mail, καφέ και RSS feeds. Σε κάποιο από αυτά λοιπόν, διαβάζω ότι οι Times Online δημοσίευσαν ένα άρθρο που γράφει ότι μια αναζήτηση στο google προκαλεί ρύπανση του περιβάλλοντος.
Δεν μπήκα στον κόπο καν να διαβάσω το άρθρο. Φαντάζομαι ότι απλά μιλάει για το ηλεκτρικό ρεύμα που καταναλώνεται. Ίσως να πάει λίγο παραπάνω και να μιλάει για το κόστος (στο περιβάλλον) της κατασκευής εξοπλισμού, καλωδίων, οπτικών ινών, κτλ.. Ίσως το πάει ακόμα πιο πέρα και μιλάει και για τα τοξικά υλικά, π.χ. υδράργυρος στις οθόνες LCD. Όσο μακριά και να το πάει, το άρθρο είναι μια παπαριά, και δεν χρειάζεται να το διαβάσω καν για να καταλήξω στο συμπέρασμα.
Το Google αυτή τη στιγμή στη συνείδηση του κόσμου αντιπροσωπεύει το Internet. Το Internet είναι αυτή τη στιγμή χώρος όπου μπορείς να βρεις δωρεάν πληροφορία, γνώση, βοήθεια, αλληλουποστήριξη, έκφραση απόψεων. Μπορείς να συμμετέχεις ενεργά σε οποιαδήποτε συζήτηση βρίσκεις ότι σε ενδιαφέρει ή να επιλέξεις να παρακολουθείς, να διαβάσεις για τους Ζαπατίστας ή για τον Ομπάμα, να βρεις τον κολλητό σου από το Δημοτικό που έχεις να τον δεις από τότε, να ψάξεις για πορνό ή για επιστημονικά άρθρα. Μπορείς να βρεις το τελευταίο CD του Χατζηπαπάρα ή λαϊκά επαναστατικά τραγούδια των γυναικών της Ιταλίας του ’40. Μπορείς να δημοσιεύσεις την δική σου άποψη, να ενημερωθείς για τα πράγματα που σε ενδιαφέρουν, να μάθεις καινούργια πράγματα, δωρεάν, ελεύθερα. Κατά μία έννοια, είναι κάτι το επαναστατικό. Μπορεί να είναι και απίστευτα συντηρητικό βέβαια. Το θέμα είναι ότι επιλέγει ο χρήστης τί θα κάνει, τί θα διαβάσει, τί θα δημοσιεύσει. Ενεργητικά και όχι παθητικά, όπως με τις εφημερίδες ή την τηλεόραση.
Αυτό είναι που δεν αρέσει. Η γνώση είναι δύναμη. Μέσα στα τελευταία chain letters που μιλάνε μεταξύ άλλων για το MSN που θα κλείσει ή τον μικρό Αμπέμπε που δεν έχει κόκκαλα και άλλες ηλιθιότητες, βρήκα και μερικά chain letters που μιλούσαν για την Παλαιστίνη ή την δολοφονία του Αλέξανδρου. Βρίσκω e-mail που καταλήγουν με τη φράση “χαμένοι είναι οι αγώνες που δεν γίνονται”. Ο Αλαβάνος ξέχασε τους bloggers την επομένη των εκλογών, οπορτουνίστικα όπως και ο χαρακτήρας του κόμματός του άλλωστε. Τα blogs όμως ξεφυτρώνουν καθημερινά. Σύντροφοι συνεχώς αξιοποιούν το μέσο, ίσως καθυστερημένα, μουδιασμένα, άλλοτε με πάθος που σιγά σιγά σβήνει κι άλλοτε με πείσμα που φέρνει εμπειρία και κορυφώνεται. Είναι τόσο αθρόα η παροχή γνώσης, από επιστημονικές εργασίες μέχρι μαθήματα μουσικής. Δύναμη, όσο μπορεί καθένας να απορροφήσει.
Τα περισσότερα είναι ελεγχόμενα. Από τα μεγάλα portal μέχρι τα άκακα blogs ή την κατευθυνόμενη έρευνα. Δεν γίνεται όμως να ελεγχθούν όλα. Παραδείγματα άπειρα. Ίσως θα μπορούσαμε να το δούμε σαν τη θεωρία “της Λερναίας Ύδρας”. Ένα κόβεις, δέκα εμφανίζονται. Ένα ελέγχεις, πέντε εμφανίζονται.
Έστω και απέξω-απέξω, ο στόχος δεν είναι το Google, είναι το Internet. Δεν έχουμε να κάνουμε με κατευθυνόμενη “οικολογική ανησυχία” τύπου Greenpeace. Σιγά σιγά θα εμφανίζονται κι άλλα άρθρα, δημοσιεύματα σε εφημερίδες, στην τηλεόραση, σε περιοδικά, για το πόσο κακό είναι τό Internet, για την παιδική πορνογραφία που διακινείται, για τις αυτοκτονίες που γίνονται (άραγε τα πιστεύει κανένας;), για τους βιαστές που βρίσκουν θύματα στα chat rooms, για τις βλαβερές συνέπειες της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας των υπολογιστών, κτλ. κτλ..
Το θέμα είναι ότι ο καπιταλισμός θα μας πουλήσει το σχοινί με το οποίο θα τον κρεμάσουμε. Δεν γίνεται να απαγορεύσουν ένα μέσο που ήδη έχει φτιάξει μεγαθήρια πολυεθνικές. Το Internet θα μείνει εκεί, δωρεάν, και θα βοηθάει όλο και περισσότερο στην αφύπνιση συνειδήσεων ή στην ύπνωσή τους. Είναι θέμα επιλογής, ταξικής τοποθέτησης. Όπως και το επόμενο “κλικ” σου, αναγνώστη μου.
Star Trek Greece