Στο Παλαί ντε Σπορ, χτες το βράδυ.
Μόνο στο συγκρότημα της ΚΝΕ θα αναφερθώ, καθώς πρέπει να ευλογήσουμε και τα γένια μας! Αφού έγινε το άνοιγμα του φεστιβάλ, με μικρό χαιρετισμό από την οργάνωση της Τούμπας, βγήκαμε εμείς!!!
Είχα ξεχάσει πώς είναι να τραγουδάς μπροστά σε συντρόφους, να ακούς την επιστροφή της φωνής σου από τον χώρο, να κατανοείς τον στίχο του Ρίτσου ότι εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’ τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο. Πολύ ωραία αίσθηση… “Απ’ το κακό και τ’ άδικο διωγμένο, κι όπως ενήστευες στη δίκοπη ζωή…”. Η γιγαντοοθόνη ακριβώς απέναντι στην σκηνή που ζούμαρε την ώρα που τραγουδούσα ήταν μάλλον ευχάριστο παρατράγουδο. Ε, όχι και σούπερ-σταρ!
Ακολούθησε ο Βλαδίμηρος, ο αδερφός μου, εγώ πήρα θέση στο πιάνο. “Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε…”, κι έχουμε ζεσταθεί ήδη όλοι. Έρχεται η Ειρήνη Σαββίδου στο μικρόφωνο “καθώς μας φώτιζαν το δρόμο οι σελίδες απ’ το κομμουνιστικό μας μανιφέστο”.
Το πρόγραμμα του συγκροτήματος της ΚΝΕ συγκεντρωτικά είχε ως εξής:
Η Δίκοπη Ζωή
Ανεμολόγιο
Φλεβάρης 1848
Δρόμοι παλιοί
Οι γερανοί
Ήρωες
Ο Λιόντας
Πώς να σωπάσω
Λέιλιμ Λέι
Τα πρώτα τρία ήταν τα αμιγώς δικά μας. Τα επόμενα τρία τα ερμήνευσε η Ανθή Τατσιούλη, ενώ τα τρία τελευταία ο Σωτήρης Μπαλλάς.
Συνειδητοποιώ ότι τα τραγούδια που επιλέξαμε εμείς ήταν όλα του Θάνου Μικρούτσικου. Ενδιαφέρον. Όμως είναι ωραία τραγούδια, αδιαμφισβήτητα. Η Ανθή ήταν καταπληκτική. Ο Σωτήρης τα σάρωσε όλα. Έχεις πολύ καλό όργανο ρε μπαγάσα Σωτήρη!
Ήταν το τελευταίο μας φεστιβάλ για μένα και τον Βλαδίμηρο. Του χρόνου θα είμαστε φαντάροι, no festival for us next year.
Κιθάρα έπαιξε ο Βλαδίμηρος Σιαμέτης. Μπάσο ο Γιάννης. Μπουζούκι ο Φοίβος. Βιολί ο Χρήστος Σπυριδάκης. Τύμπανα ο Δημήτρης Κλανέτατζης. Πιάνο έπαιξε η Ξένια Κωνσταντινίδου στη “Δίκοπη Ζωή”, στα επόμενα εγώ, με τον Σωτήρη έπαιξε ο Μάριος Τσομπανίδης.
Ξένια, thanks για το πιάνο, αν και τελευταία στιγμή τα πήγες πολύ καλά.
Δεν ήταν βέβαια σαν τα φεστιβάλ που είχαμε συνηθίσει. Τελείως διαφορετική η αίσθηση του κόσμου που βλέπεις να περπατάει, να συζητάει, να βλέπει ταμπλώ, βιβλία, να τρώει σουβλάκια, να πίνει μπύρες και εντελώς διαφορετική η αίσθηση του κόσμου που κάθεται στις κερκίδες και ακούει. Υπήρχαν και πολλοί μέσα στο γήπεδο, αλλά καμία σχέση.
Δεν κατάφερα να καθίσω πολύ βέβαια. Άκουσα τον “Guevara” που τραγούδησε ο Λέκκας κι έφυγα, η κούραση ήταν πάρα πολλή.
Star Trek Greece